YELLO 2012 MEGAMIX

I PUT A SPELL ON YOU... JOSS STONE

....because you are mine...

PETER GABRIEL

Melanie, daughter and Peter Gabriel, father...
click link below for full concert

GROWING UP: 

AMAZING PETER GABRIEL...LINK HERE


1:42 "Here Comes the Flood" 
6:28 "Darkness" 
12:57 "Red Rain" 
19:12 "Secret World" 
27:46 "Sky Blue" 
36:56 "Downside Up" 
42:40 "The Barry Williams Show" 
52:37 "More Than This" 
59:49 "Mercy Street" 
1:06:50 "Digging in the Dirt"
1:13:02 "Growing Up" 
1:21:51 "Animal Nation" 
1:36:44 "Solsbury Hill" 
1:41:05 "Sledgehammer"
1:47:18 "Signal To Noise" 
1:55:18 "In Your Eyes" 
2:06:09 "Father, Son"

Growing Up Live is a concert film by Hamish Hamilton and Peter Gabriel. It features a live performance from Gabriel's 2003 "Growing Up" tour. The concert is notable for its dynamic set design by Robert Lepage. Also of note is the addition of Melanie Gabriel, his daughter, for backing vocals in this concert footage.

Peter Gabriel -- lead vocals, keyboards. 
Richard Evans -- guitars, mandolin, whistles, backing vocals. 
Melanie Gabriel -- lead and backing vocals. 
Tony Levin -- bass, electric upright bass, backing vocals. 
Ged Lynch -- drums, percussions. 
David Rhodes -- guitars, backing vocals. 
Rachel Z -- keyboards, backing vocals.
Special Guests The Blind Boys of Alabama -- lead vocals for "Sky Blue". 
Sevara Nazarkhan -- lead vocals.

ANASTACIA

 "Pieces Of A Dream" 

I thought I saw you late last night, but it was just a flash of light. 
An angel passing. 

But I remember yesterday. 

Life before you went away. 

And we were laughing. 

We had hope and now it's broken. 

And I could see it clearly once when you were here with me. 

And now somehow all that's left are pieces of a dream. 

Now I'm lost in restless nights. Just a whisper of the life that we created. Shadows falling. I am calling. 

And I could see it clearly once when you were here with me. 

And now somehow all that's left are pieces of a... 

The faded photographs. The frames of broken glass. The shattered memories. 

Time will soon erase. All these souvenirs. Salt from a thousand tears.

But when I wake up you are never there. 

 We had hope and now it's broken. And I could see it clearly once when you were here with me. 

And now somehow all that's left are pieces of a... 

 And I could see it clearly once when you were here with me. 

And now somehow all that's left are pieces of a dream. Pieces of a dream.

ΑΥΓΟΥΣΤΙΑΤΙΚΑ 2012_1

BABYLON SISTERS ET AL @ STEELY DAN

Drive west on Sunset to the sea 

Turn that jubgle music down Just until we're out of town 

This is no one night stand It's a real occassion 

Close your eyes and you'll be there 

It's everything they say 

The end of a perfect day 

Distant lights from across the bay 

 Babylon sisters shake it 

Babylon sisters shake it 

So fine so young

 Tell me I'm the only one 

 Here come those Santa Anna winds again 

 We'll jog with show folk on the sand 

Drink kirschwasser from a shell San Francisco 

Show and Tell Well I should know by now Like a Sunday in T.J. 

That it's cheap but it's not free 

That I'm not what I used to be And that love's not a game for three 

 [chorus]

 [solo] 

 My friends say no don't go for that cotton candy 

Son you're playing with fire 

The kid will live and learn 

As he watched all his bridges burn 

From the point of no return

FLASHMOBING !!!

DJ TIESTO

VICTIMS OF THE FUTURE, OUT IN THE FIELDS...

 Searching each day for the answers Watching our hopes disappear. Set on a course for disaster Living our lives in fear. Our leaders leave us in confusion. For them there's only one solution. Caught in the fight for survival Trapped with our backs to the wall. Are we just lambs to the slaughter? Who wait for the axe to fall. Our world is headed for destruction. Our fate is in the hands of fools. Shadows of the past Victims of the future. How long will it last Victims of the future. Into the verbal arena Armed with the lies that they tell. They're fighting for world domination Backed by the weapons of hell. Is there no end to all this madness? Is there no hope for us at all? Shadows of the past Victims of the future. How long will it last Victims of the future. Shadows of the past Victims of the future. How long will it last Victims of the future. Shadows of the past Victims of the future. How long will it last Victims of the future. Yeah. Shadows of the past Victims of the future. How long will it last Victims of the future. Shadows of the past Victims of the future. How long will it last Victims of the future. Victims of the future. Yeah.

 

bonus track

ΖΩΡΖ ΝΤΑΛΑΡΑΣ, ΤΟ ΠΟΥΚΑΜΙΣΟ ΤΟ ΓΙΑΟΥΡΤΙ...

THE HOLLOW MEN

After he became a Christian, T.S. Eliot revisited the theme he explored in The Waste Land: how men and cultures go to rot. 
Who better to read the poem than Brando, and what better backdrop than Apocalypse Now. 
THE HORROR!

JAMES DOUGLAS MORRISON

ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΔΑΙΜΟΝΑ ΕΑΥΤΟΥ

ΑΠΕΡΑΝΤΑ ΧΩΡΑΦΙΑ

Τούτον τον κόσμο μικρός τον ενόμιζα αλλοιώς, 

τούτον τον κόσμο μικρός τον φαντάστηκα αλλοιώς. 

Και συ που στο στόμα φέρνεις το τσιγάρο μ’ ηδονή 

κάπως έτσι έχεις ζήσει μιάν ολόκληρη ζωή. 

Και νομίζεις πως θ’ αλλάξει αν μ’ αυτήν συμβιβαστείς 

ψευδαισθήσεις όμως θά ‘χεις, ψευδαισθήσεις θα γευτείς. 

Γιατί αν έβλεπες για λίγο τι συμβαίνει γύρω μου, 

θα πνιγόσουν απ’ το άγχος που γεννιέται μέσα μου. 

Γέρος είμαι από τώρα που ‘μαι 23 χρονών 

και συ ανάβεις άλλο ένα εις υγείαν των κουτών. 

Κάτω ‘κει στ’ απέραντα, στ’ Απέραντα Χωράφια 

που με τ’ άλογα έτρεχα σαν ήμουνα μικρός, 

παραπίσω τράβαγα πακέτο τα όνειρά μου 

κι απο τότε ήθελα να γίνω γεωργός. 

Άσπρες Χαίτες ήταν στον αέρα τα μαλλιά μου, 

σαν άγρια εφύσαγε ο αέρας ο καυτός 

κι είχα όλη εκείνη τη χαρά μου στην καρδιά μου 

που τον κόσμο αλλοιώς τον φανταζόμουνα μικρός. 

Κάτω ‘κει στ’ απέραντα, στ’ Απέραντα Χωράφια 

στη σκέψη μου θρονιάστηκες και έγινες κυρά. 

Το δέρμα σου αγάπησα και την πνοή σου ακόμα 

την ένοιωθα σαν ξάπλωνα στου ονείρου τη σκιά. 

Τώρα όταν σε σκέφτομαι, της φαντασίας απάτη, 

ξέρω πως δεν απέχεις, μα θα σε βρω εδώ κοντά. 

Γιατί είδα κείνα που’ μελλε το στόμα να στεγνώσουν, 

ένοιωσα αυτά που κάναν την καρδιά μου ν’ αρρυθμεί. 

Μια κιθάρα μίλησε στα δώδεκά μου χρόνια 

και είπε αλήθειες που τις κρύβουν πάμψηλα βουνά. 

Κέρδισα απ’ τον ήχο της μιά καθαρή εικόνα, 

εικόνα που ζωγράφοι δεν ζωγράφισαν ποτέ. 

Στο τραγούδι μου τυχαία βρήκα ό,τι βρήκαν 

στις εννιά θρησκείες οι προφήτες οι εννιά. 

Κι από τότε που ‘νοιωσα της μουσικής τη γλώσσα, 

διαρκώς μιλώ με τούτη, τη δική μου τη γενιά. 

Μέρες με γκρίζο ουρανό και με κρύο, χωρίς ύπνο πολύ, 

απόφαση σκούρα, μιά κενότητα πλήρης με τάραξε εκεί 

για να φύγω... για να φύγω... 

Θυμάμαι όταν το φορτηγό τα πράγματά μου πήρε, 

τις σκέψεις τις ρομαντικές εφόρτωνα μαζί. 

Χωρίς να ξέρω πως αυτοί που πόλεις δυναστεύουν 

θα τις πληγώσουν με το πιο μεγάλο τους καρφί. 

Και έφτασα εδώ μ’ απέραντη αγάπη για τον κόσμο, 

απέραντη σαν τα χωράφια που έζησα μικρός. 

Μα κάθε μέρα που περνά, όσο την έχω ανάγκη, 

τόσο μακριά με διώχνει και μαντήλι μου κουνά. 

Αγάπη.... αγάπη.... 

Αργότερα, σε αίθουσες φτιαγμένες μόνο για χορό 

ευρέθηκα να παίζω. 

Με μιά κιθάρα απ’ τις φτηνές και ρεπερτόριο διεθνές, 

εμένα να προδίδω. 

Μάγκες, προστάτες κι αδερφές στις παλιωμένες μου χορδές 

το άχτι τους να βγάζουν, 

Κι ο εφιάλτης μου ζεστός μ’ ακολουθεί σαν κυνηγός 

μαζί του για να ζήσω. 

Μάθημα που διδάχτηκα δεν θέλησα να δώσω 

κι έτσι ο εαυτός μου θά ‘ναι πάντα ανοιχτός. 

Και η ψυχή μου απέραντο χωράφι και μεγάλο 

που σπέρνει ο καθένας και μου παίρνει τον καρπό. 

Όταν στρατιώτη με πήραν, μου μάθαν να ζω μοναχός. 

Και με ασκήσεις σε λόφους μου δείξαν πώς νά ‘μαι σκληρός, 

να αντέχω... 

Αντέχω στην πείνα και ζω με τη δίψα, αντέχω παντού. 

Η σκέψη μου όμως την ψυχή μου πληγώνει, με έλκος διαρκές την πεθαίνει, 

την πεθαίνει... 

Πόσες φορές πριν φτάσω εδώ δεν κάθισα να γράψω 

λέξεις που, μα την πίστη μου, θ’ αλλάζαν το μυαλό. 

Και τότε κάποιος έξυπνος του Τύπου και των Μέσων 

μού ‘λεγε «αυτό είναι ποίηση, δεν είν’ εμπορικό». 

Σε κείνα τα Απέραντα Χωράφια αν είχε ζήσει, 

αν τα’ χε δει έστω για λίγο ο έξυπνος αυτός, 

θα ‘ξερε πως η ποίηση που δίνει εκεί η φύση 

είναι κι ο μεγαλύτερος εμπορικός καρπός. 

Βάρη που λυγίζουνε και γιγάντων πόδια δεν τα θέλω εγώ. 

Άγχη κι αγωνίες, ψέμματα, εικασίες, μακριά από ‘δώ. 

Τούτον τον κόσμο μικρός τον ενόμιζα αλλοιώς, 

τούτον τον κόσμο μικρός τον φαντάστηκα αλλοιώς. 

Σαν να δύει ο ήλιος είναι η πορεία τούτης της γιορτής, 

ο αλκοολικός που απ’ το μεθύσι παίρνει άισθηση ζωής. 

Θεοί, ένα τείχος να χτίσετε τώρα μπρος στις πόλεις, 

απ’ τα χωράφια αν θα’ρθουνε να πείτε πως αρρώστεια τρώει τον κόσμο. 

Και συ που στο στόμα φέρνεις το τσιγάρο μ’ ηδονή 

κάπως έτσι έχεις ζήσει μιάν ολόκληρη ζωή. 

Και νομίζεις πως θ’ αλλάξει αν μ’ αυτήν συμβιβαστείς 

ψευδαισθήσεις όμως θά ‘χεις, ψευδαισθήσεις θα γευτείς. 

Γιατί αν έβλεπες για λίγο τι συμβαίνει γύρω μου, 

θα πνιγόσουν απ’ το άγχος που γεννιέται μέσα μου. 

Γέρος είμαι από τώρα που ‘μαι 23 χρονών 

και συ ανάβεις άλλο ένα εις υγείαν των κουτών. 

Μη ρωτάς λοιπόν για που πηγάινω,μη ρωτάς για που τραβώ. 

Ρώτα μόνο αν αφήνω κάτι απο εμένα εδώ. 

Στο δωμάτιό μου θά ‘βρεις 13 ποίηματα, 

όλα λεν’ για την αγάπη, όμως νόημα τίποτα. 

Τούτη η πάλη λέει σ’ άλλον ότι είναι ζωντανός, 

μα σε μένανε θυμίζει πώς γεννιέται ο νεκρός. 

Μόνος ήμουνα και θά ‘μαι, μόνος έζησα και ζω. 

Κι αν τις νύχτες δεν κοιμάμαι είναι γιατί μένω εδώ...